Ο νεφροκυτταρικός καρκίνος αποτελεί την 3η συχνότερη κακοήθεια του ουροποιητικού συστήματος. Εμφανίζεται συνήθως της 6η-7η δεκατία και προσβάλει συχνότερα τους άνδρες. Παράγοντες κινδύνου που έχουν ενοχοποιηθεί είναι η παχυσαρκία, το κάπνισμα και το οικογενειακό ιστορικό και κάποιες κληρονομικές νόσοι, όπως το σύνδρομο von Hippel Lindeau και Birt Hogg Dube.

Ποια είναι τα συμπτώματα;

Περισσότεροι από το 50% των νεφρικών όγκων θα διαγνωσθούν στα πλαίσια κάποιου τυχαίου υπερηχογραφικού ελέγχου ή ελέγχου κάποιας άλλης πάθησης. Η κλασική τριάδα συμπτωμάτων, αιματουρία, πόνος και ψηλαφητή μάζα, ανευρίσκεται σπανίως. Παρανεοπλασματικά σύνδρομα όπως αναιμία, κακουχία, αύξηση των τρανσαμινασών (σύνδρομο Stauffer), υπερασβεστιαιμία μπορούν να ανευρεθούν στο 30% των ασθενών.

Πως γίνεται η διάγνωση;

Η εξέταση εκλογής είναι η αξονική τομογραφία πριν και μετά την ενδοφλέβια λήψη σκιαγραφικού. Ισότιμη διαγνωστική αξία έχει και η μαγνητική τομογραφία η οποία επιπλέον μπορεί να απεικονίσει και πιθανούς νεοπλασματικούς θρόμβους στη νεφρική φλέβα και την κάτω κοίλη φλέβα. Η σταδιοποίηση της νόσου ολοκληρώνεται με αξονική τομογραφία θώρακος. Η βιοψία των νεφρικών όγκων δεν έχει θέση εκτός από περιπτώσεις που έχει επιλεχθεί η συντηρητική θεραπεία.

Ποια είναι η θεραπεία;

Οι βασικές θεραπευτικές επιλογές στην αντιμετώπιση του νεφροκυτταρικού όγκου είναι η ριζική νεφρεκτομή και η μερική νεφρεκτομή. Η ριζική νεφρεκτομή ενδείκνυται σε όλες τις περιπτώσεις όγκων μέγιστης διαμέτρου >7 εκατοστά και σε όγκους 4-7 εκατοστά όταν η μερική εκτομή είναι τεχνικά δύσκολη. Σε μικρούς όγκους η μερική νεφρεκτομή είναι η συχνότερη επιλογή.